KONKURS BUILDERA, A W NIM „WYZWANIE MŁODEGO ARCHITEKTA”
WYZWANIA MŁODYCH PROJEKTANTÓW
Łączy ich pasja do zawodu, tworzenia oraz budowania, choć niektórzy z nich jeszcze zdobywają wiedzę i dopiero nabierają doświadczenia przy realizacji pierwszych projektów. O swoich największych dotychczasowych wyzwaniach architektonicznych lub inżynierskich, a także marzeniach oraz celach zawodowych mówią uczestnicy Builder For The Future.
Do podjęcia wyzwania zainspirował mnie konkurs organizowany przez miesięcznik „Builder” w ramach programu B4F. „Wyzwanie Młodego Architekta” odebrałam jako wyjątkowe zadanie, gdyż dawało możliwość bardzo indywidualnej odpowiedzi na pytania: Co dla mnie jest wyzwaniem? Co sprawiłoby mi trud? Co jest dla mnie ważne przy projektowaniu? Pytania te nie dawały mi spokoju od dnia ogłoszenia konkursu. Jako studentka pierwszego roku architektury Politechniki Warszawskiej nie miałam wyrobionych odpowiedzi na nie, a więc znaczną ilość czasu poświęciłam na analizę. Rozmyślałam o obiektach z różnorodną funkcją czy skalą, ale przewyższały mnie złożonością oraz doświadczeniem. Doszłam do wniosku, że najważniejsze jest to, o czym chcę mówić i do kogo.
Jednym z najaktualniejszych oraz głośnych tematów przed wybuchem pandemii była, i wciąż jest, ochrona klimatu. Fakt olbrzymich wysypisk śmieci oraz wysp stworzonych z plastiku robi na mnie piorunujące wrażenie. Co najmniej 8 milionów ton plastiku trafia do oceanu każdego roku. Można tam znaleźć wszystko – od kapsli, balonów albo sieci rybackich po wyrzucane do wody różnego rodzaju sprzęty mechaniczne i AGD. Doprowadziło to do Wielkiej Pacyficznej Plamy Śmieci dryfującej na oceanie, o powierzchni ok. 1,6 mln km2. Jest ona przyczyną śmierci ok. 44000 zwierząt rocznie. Zastanawiałam się więc: jak można to zmienić? Co można zrobić, by przeciwdziałać tragedii? Recykling i świadomość społeczna – to stało się dla mnie kluczowe. Tak powstał projekt PIONOWA WYSPA. Jest to przezierna bariera postawiona na placu Politechniki w Warszawie. Wykonana z plastikowych torebek, folii i butelek (czyli ze śmieci). Myślą przewodnią była próba zbudowania „czegoś z niczego” w miejscu, w którym mogłoby oddziaływać na lokalną społeczność i skłaniać do refleksji. Próba korespondencji z użytkownikami za pomocą architektury w rzeczywistości, nie w teorii – to było dla mnie wyzwaniem. Może wydawać się to dość patetyczne, jednak uważam, że same chęci nic nie zmienią – tylko próby działania dają możliwości. Architektura ma ogromny wpływ na działanie i funkcjonowanie człowieka, a więc aspiracją architekta powinno być uwalnianie z człowieka tego, co najlepsze.
