Nie istnieje jedna wizja miasta przyszłości; mamy do czynienia z wieloma konkurencyjnymi modelami, których realizacja jest uzależniona od stylu życia mieszkańców, lokalnej kultury, tradycji, poczucia tożsamości mieszkańców. Dlatego lista modeli miast przyszłości jest ciągle otwarta.
W cyklu artykułów przedstawiono poglądy na temat miasta przyszłości w kontekście trendów rozwojowych struktur urbanistycznych. Omówiono wyzwania, przed jakimi stoi współczesna urbanistyka w obliczu takich problemów, jak: niekontrolowane migracje, dezorganizacja społeczna, chaos przestrzenny, problemy transportowe, degradacja środowiska, rozlewanie się miast (urban sprawl), zanieczyszczenie środowiska. Na tym tle zaprezentowano przyszłościowe koncepcje urbanistyczne, których celem jest poprawa jakości życia w miastach.
Metody normatywne
W prognozowaniu normatywnym punktem wyjścia jest określenie przyszłych celów i zadań rozwojowych, a więc docelowy stan, który chcemy osiągnąć. O ile celem prognoz ekstrapolacyjnych jest przewidywanie przyszłości na podstawie znajomości historycznego przebiegu analogicznych zjawisk, o tyle prognozowanie normatywne polega na wyznaczeniu a priori przyszłego celu, a następnie, na zasadzie „cofania się w czasie”, określenia sposobów do osiągnięcia założonego celu.
Podejście normatywne w pewnej formie definiuje przyszłość, a następnie określa, co należy zrobić, aby osiągnąć oczekiwane rezultaty. Oznacza to, że prognoza nie powinna być określana na podstawie istniejących trendów (często prowadzących do niepożądanych skutków), ale w odniesieniu do z góry określonych scenariuszy rozwoju, które są pożądane i realne do osiągnięcia. Najczęściej przyszłe cele wynikają z potrzeb społecznych, politycznych, kulturowych i ekonomicznych [21]. Istotnym elementem tego podejścia jest zdefiniowanie relacji pomiędzy nowymi technologiami a potrzebami mieszkańców (w tym partycypacji społecznej w procesach decyzyjnych).
