W związku ze zwiększającym się natężeniem transportu indywidualnego, głównie samochodowego, w miastach konieczne stało się zapewnienie odpowiedniej infrastruktury drogowej, w tym parkingów bądź garaży.
Podstawowymi walorami tego transportu, powodującymi jego powszechne wykorzystanie, są: możliwość kompleksowej obsługi przewozu bez konieczności korzystania z innych środków transportu; dyspozycyjność, czyli realizacja podróży w momencie wymaganym i wybranym przez użytkownika, a także możliwość dostępu bezpośrednio do wybranego miejsca.
W miastach często tworzy się parkingi na wydzielonych placach bądź wzdłuż ciągów komunikacyjnych. Przyjmuje się, że sytuowane: w obrębie pasa drogowego przy krawężnikach (przy zachowaniu wymaganej szerokości jezdni), mają pojemność 60–70 samochodów na 1 km, na chodnikach – około 100 samochodów na 1 km, a na wydzielonych powierzchniach bądź placach – do 400 stanowisk postojowych na 1 ha.
Parkingi i stanowiska postojowe usytuowane na powierzchni terenu wpływają negatywnie na estetykę miast i stanowią uciążliwość dla otoczenia (spaliny, hałas, oddziaływania dynamiczne itp.), a w szczególności mieszkańców. Parking powinien być podporządkowany koncepcji przestrzennej miasta (osiedla), a nie postrzegany jako dominanta w jego krajobrazie. Rodzaj parkingu bądź garażu powinien być wybierany po wnikliwej analizie funkcji obsługiwanego obszaru, charakteru i kształtu otaczającej zabudowy, formy i przeznaczenia projektowanego obiektu.
