Druga połowa XX wieku jest okresem intensywnie rozwijającego się zainteresowania związkami pomiędzy jakością środowiska zbudowanego a potrzebami ludzkimi.
Na tej bazie powstała bardzo ważna metoda badawcza w architekturze zwana POE, która jest całościowym, wszechstronnym i bardzo elastycznym systemem oceny środowiska zbudowanego.
Znakomitą podstawą badań jakościowych w architekturze jest metoda POE – Post-Occupancy Evaluation opracowana przez W. Preisera, H. Rabinowitza i E. Whita w 1988 roku i opublikowana pod tym właśnie tytułem. Przedmiotem badan w POE są: człowiek jako użytkownik przestrzeni architektonicznej oraz środowisko zbudowane jako takie.
