W występującym obecnie proekologicznym trendzie rozwoju budownictwa ważną rolę mogą odegrać dachy zielone. Ich wznoszenie nie jest jednak czymś nowym. Zazielenianie dachów sięga czasów najstarszych cywilizacji, chociaż na przestrzeni wieków nieco inne były przyczyny obsadzania budowli lub ich części roślinami.
Istnieją różne definicje dachu zazielenionego roślinnością, nazywanego powszechnie dachem zielonym. Z budowlanego punktu widzenia określenie to używane jest w odniesieniu do najczęściej wysoko zaawansowanych technicznie tarasów, stropodachów lub dachów, w których zastosowano specjalny układ warstw, umożliwiających rozwój nasadzonej roślinności. Warstwy te mogą mieć charakter ciągły (na całej połaci względnie na jej obsadzanym roślinami fragmencie) albo, nieco rzadziej, mogą występować w pojedynczych zasobnikach, względnie innych modułach, układanych obok siebie na zazielenianej powierzchni dachowej (rys. 1). Oprócz warstw zapewniających wegetację roślin, aby woda i korzenie nie powodowały uszkodzeń konstrukcji dachowej, stosuje się odpowiednie warstwy pełniące zadania ochronne względem hydroizolacji, mającej zasadnicze znaczenie w zapewnieniu należytej trwałości i szczelności dachu oraz właściwych warunków użytkowania pomieszczeń.
Rys historyczny rozwoju dachów zielonych
Coraz bardziej popularne na całym świecie (a ostatnio również chętnie realizowane w Polsce) różne sposoby zazieleniania dachów nie są w zasadzie nowym pomysłem, dachy zielone znane są bowiem już od czasów starożytnych. Zazielenianie dachów jako celowe przedsięwzięcie budowlane ma swe źródła w antycznych cywilizacjach Egiptu, Mezopotamii, Grecji i Rzymu.
