W artykule opisano mechanizm pracy wzmocnienia kompozytowego PBO-FRCM poddanego rozciąganiu oraz naprężeniom ścinającym.
Omówiono trójfazowy mechanizm pracy kompozytów FRCM oraz główne problemy związane z zastosowaniem tego typu systemu, czyli przedwczesne odspajanie się włókien od matrycy.
Materiały kompozytowe FRCM (Fibre Reinforced Cementitious Matrix) są wykorzystywane do wzmacniania konstrukcji zarówno żelbetowych, jak i murowych. W ich skład wchodzą włókna kompozytowe ułożone dwukierunkowo w formie siatki oraz zaprawa cementowa modyfikowana włóknami, które zwiększają jej wytrzymałość na rozciąganie. Do wzmacniania używane są włókna węglowe, szklane i aramidowe oraz włókna PBO (p-Phenylene BenzobisOxazole), które na tle pozostałych włókien charakteryzują się największą wytrzymałością na rozciąganie oraz dużym modułem sprężystości podłużnej (ok 15% większym niż włókna węglowe). Kompozyty FRCM powstały w odpowiedzi na główne wady systemów FRP, jakimi jest niska odporność na wysokie temperatury, niska przepuszczalność, toksyczność i wrażliwość na promieniowanie UV. Wady te udało się wyeliminować, stosując zaprawę cementową zamiast żywicy epoksydowej. Pozwoliło to na efektywne wzmacnianie konstrukcji narażonych na oddziaływanie wysokich temperatur, oraz obiektów zabytkowych, dzięki dobrej kompatybilności zaprawy z podłożem. Jednakże zastosowanie nieorganicznej matrycy wiąże się z innymi wadami, jakimi jest niska wytrzymałość na rozciąganie i nieidealne pokrycie włókien.
