Zasady określania odporności ogniowej są podane w normie EN 1992-1-2 [1]. Można wyróżnić cztery rodzaje metod: tablicową, izotermy 500°C, strefową oraz metody zaawansowane. W artykule zostanie przedstawiona ich charakterystyka.
Pierwszą metodą służącą do określania odporności ogniowej jest metoda tablicowa. Podane są w niej klasy odporności ogniowej pojedynczych elementów w zależności od poziomu obciążenia, wymiarów geometrycznych przekroju poprzecznego i odległości osiowej zbrojenia. Tablice dotyczą wyłącznie elementów pełnych, monolitycznych, ogrzewanych według krzywej standardowej. Nie obejmują one elementów prefabrykowanych i kanałowych, a także nie uwzględniono w nich wszystkich możliwych scenariuszy, z uwagi na powierzchnie eksponowane na oddziaływania termiczne.
