Wymiarowanie konstrukcji stalowych przed przystąpieniem do remontów i napraw. We wcześniejszych artykułach przedstawiono problematykę remontów i modernizacji balkonów uwzględniającą korozję i zmianę właściwości materiału w wyniku wieloletniej eksploatacji. W tym artykule zajmiemy się filozofią wymiarowania konstrukcji stalowych istniejących ponad kilkadziesiąt lat, opartą na polskich normach obowiązujących i wycofanych.
Zasadniczo wymiarowanie konstrukcji stalowych nie zmieniło się na przestrzeni lat. Zmieniło się natomiast podejście do szacowania bezpieczeństwa konstrukcji i jej niezawodności. Zmienił się zapis warunków wytrzymałościowych, a mianowicie zaprzestano posługiwania się naprężeniami dopuszczalnymi, a zaczęto stosować nośności przekroju i elementu. Filozofia wymiarowania konstrukcji Do lat 70. XX wieku obowiązywał w kraju system wymiarowania konstrukcji stalowej według teorii naprężeń dopuszczalnych. Naprężenie dopuszczalne σdop było ustalane na podstawie minimalnej gwarantowanej granicy plastyczności Re podzielonej przez współczynnik uwzględniający równocześnie materiał i obciążenie. W późniejszym okresie normy były konstruowane według stanów granicznych – całkowicie zmieniono wówczas filozofię wymiarowania konstrukcji. Uwzględniano dwa współczynniki: materiałowy – związany z procesem wytwarzania kształtownika; oraz współczynnik obciążenia – związany z szacowaniem obciążeń.
