Większość metod służących do harmonogramowania pracy to metody analizy stanów przewidywanych w produkcji lub też działalności inwestycyjnej. Oznacza to, że możemy przy ich pomocy wyznaczyć rozkład w czasie potrzeb zasobowych, ustalić terminy realizacji zadań w przedsięwzięciu, możliwości opóźnień i ich wpływ na dotrzymanie terminów dyrektywnych.
W większości metod harmonogramowania pracy plan przedsięwzięcia ustalany jest intuicyjnie przez planistę. Podejmując ambitne zadanie optymalizacji harmonogramu, musimy zdać sobie sprawę z wielkości zbioru planów dopuszczalnych, z których wyłoniony zostanie najlepszy – optymalny. Zbiór ten wynika z ograniczeń problemu, a w szczególności z możliwej z punktu widzenia technologii kolejności realizacji zadań oraz z dostępności środków realizacji i ich organizacji.
