Mieszkańcy miast mogliby cieszyć się czystym powietrzem, poruszać się po niezatłoczonych drogach, mieć dostęp do zasobów czystej wody oraz korzystać z dostępnych alternatywnych źródeł energii. Droga do takiej cywilizacji nie oznacza bynajmniej powrotu do epoki przedindustrialnej, ale postęp w kierunku przyszłości cyfrowej.
Współcześnie 75% mieszkańców Europy zamieszkuje tereny zurbanizowane. Do roku 2020 prawdopodobnie będzie to prawie 80%. Obszary miejskie powinny spełniać kryteria ekonomiczne, zdrowotne i środowiskowe. Jednak ich wpływ jest również odczuwalny w pobliskich (i nie tylko) regionach odpowiedzialnych za dostarczanie pożywienia, wody i energii, a także będących obszarem absorpcyjnym dla emitowanych zanieczyszczeń. Tym niemniej intensywne skupisko ludności, przedsiębiorstw oraz usług związanych z centrami miejskimi jest również zjawiskiem umożliwiającym podniesienie efektywności wykorzystania surowców, także wtórnych. Tak więc dobrze zaplanowane i właściwie zarządzane ośrodki urbanistyczne stanowią punkt wyjścia dla zapewnienia środowiskowo zrównoważonego trybu życia i współpracy, zarówno na poziomie regionalnym, jak i ogólnoeuropejskim.
Jakość życia w mieście uzależniona jest od wielu parametrów, wśród których środowiskowe to dobra jakość powietrza, niska emisja hałasu, dostęp do wystarczających zasobów czystej wody pitnej i prawidłowe rozwiązania przestrzenne zurbanizowanego obszaru, uwzględniające wysokostandardowe zielone przestrzenie. Na całość uwarunkowań nałożona jest „siatka” zarządzania obszarem miejskim, pozwalająca na takie kształtowanie przestrzeni, aby można było optymalnie wykorzystać istniejące parametry klimatyczne [12, 13].
