Połączenia ciężkich murowanych warstw elewacyjnych z warstwami konstrukcyjnymi w ścianach szczelinowych, przenoszące obciążenia od ciężaru własnego, wiatru i zmian temperatury, decydują o przyszłym bezpieczeństwie konstrukcji i bezpieczeństwie użytkowania.
Zewnętrzne murowane ściany trójwarstwowe, zwane także szczelinowymi (rys. 1), składają się z warstwy elewacyjnej, określanej także jako fakturowa, licowa lub kurtynowa, szczeliny wypełnionej materiałem termoizolacyjnym (najczęściej wełną mineralną lub styropianem) oraz warstwy konstrukcyjnej w postaci muru nośnego, samonośnego lub wypełniającego np. szkielet żelbetowy lub stalowy. Istotnym elementem ścian szczelinowych są połączenia warstwy elewacyjnej z warstwą konstrukcyjną, szczególnie wówczas gdy warstwa elewacyjna wykonywana jest z ciężkich elementów murowych (cegła klinkierowa, bloczki betonowe), a połączenie warstw wykonywane jest jedynie za pomocą wiotkich stalowych kotew drutowych. Współcześnie ściany takie są projektowane i wykonywane w obiektach użyteczności publicznej, centrach handlowych i innych reprezentacyjnych budynkach, w których wymagania w zakresie bezpieczeństwa konstrukcji są szczególnie ważne. Jak wykazuje jednak praktyka budowlana, awarie i katastrofy ścian szczelinowych polegające na oderwaniu się ciężkich murowanych warstw elewacyjnych zdarzają się [1, 2, 3], co skłania do bliższej analizy tego problemu.
