Siłownie wiatrowe są w krajach wysoko rozwiniętych technologią masową i dynamicznie rozwijającą się. Nic dziwnego więc, że postęp techniczny w tym zakresie obok wszystkich sukcesów jest również konfrontowany z szeregiem wyzwań. Zrodziły one w produkcji energii z wiatru istotne trendy rozwojowe.
Sytuację świata na polu potrzeb i rodzaju energii można rozpoznać przez prześledzenie rozwoju wypadków w XX wieku [13]: wzrost zużycia energii, spadek znaczenia drewna i węgla, wzrost udziału nowych źródeł energii (70%). Reakcję świata na aktualne zagrożenia można określić na podstawie ekstrapolacji obecnej sytuacji do połowy XXI wieku [13]: dalszy wzrost zużycia energii o 100%, udział odnawialnych źródeł energii na poziomie 40% (wiatr, woda, biotechnologie, słońce, geotermia). Szczególnie pouczający jest przy tym rozwój sytuacji na polu odnawialnych źródeł energii w Europie w najbliższych latach [1, 6, 12, 13]: wzrost udziału odnawialnych źródeł energii do 15%, wkład siłowni wiatrowych w tym sektorze – do poziomu 52%. Przewiduje się, że za dziesięć lat 1/3 całej energii światowej będzie pochodziła ze źródeł odnawialnych, z tego około połowa z siły wiatru [1, 3, 13] – rys. 1.
Energia z wiatru
Wiadomo, że energia czerpana z wiatru jest „czysta” oraz wolna od drogich i niepewnych w dostawach paliw kopalnych. Nic dziwnego zatem, że szereg krajów wysoko rozwiniętych forsuje budowę siłowni wiatrowych. 80% europejskiej energii czerpanej z wiatru jest produkowana przez trzy kraje posiadające w 2009 roku następującą liczbę pojedynczych siłowni [13]: Dania – około 3500, Hiszpania – około 17000, Niemcy – około 25000.
W rozwoju energii zdobywanej z wiatru zaznaczają się dzisiaj dwa trendy [3, 13]: wzrost wysokości siłowni do 125 m i wydajności do 5 MW w obszarze onshore (na lądzie) oraz podwojenie się liczby siłowni i to wyłącznie w obszarze offshore (na morzu) do roku 2020.
