Humidium. Centrum interpretacji, dziedzictwa oraz historii wody w zabytkowym budynku spichlerza Twierdzy Modlin.
Autorka:
Pola Kopras
Wydział Architektury Politechniki Krakowskiej
Mentorka:
dr hab. inż. arch. Jolanta Sroczyńska, prof. PK
O projekcie:
Humidium to centrum interpretacji, dziedzictwa oraz historii wody zlokalizowane w zabytkowym budynku spichlerza Twierdzy Modlin w Nowym Dworze Mazowieckim. Obiekt, który bada, informuje i naucza działa. Przestrzeń dialogu między tożsamością i historią miejsca, oraz dziedzictwem Wisły. Koncepcja renaturyzacji brzegu i koryta rzeki. Projektowane centrum naukowo-badawcze jest manifestem architektoniczno-klimatycznym, którego zamierzeniem jest poprawa kondycji klimatycznej i ekosystemu rzecznego w Polsce. Obiekt nie tylko ma na celu minimalizację negatywnego wpływu człowieka na środowisko, ale przede wszystkim ma służyć regeneracji i wzmocnieniu przyrody. Projekt zakłada połączenie wielu sektorów, wprowadzenie nowych standardów oraz współpracę między naukowcami, ekologami i innymi ekspertami. Projekt regeneracyjny odnosi się zarówno do środowiska naturalnego, jak i do samego obiektu, którym jest zabytkowy spichlerz. Zadaniem jest nie tylko odnowa budynku, ale także regeneracja otaczających go terenów nadrzecznych. Proces ten wymaga zrozumienia relacji między obiektem a jego otoczeniem, a także projektowania w sposób zrównoważony i z szacunkiem do dziedzictwa historycznego. Humidium ma być przestrzenią wymiany wiedzy i inkubatorem intelektualnym, gdzie różne środowiska będą mogły współpracować nad rozwiązaniami dla kryzysu klimatycznego. W projekcie uwzględniono również stworzenie obserwatoriów – sezonowych modułów mieszkalno badawczych, służących lepszemu poznaniu natury rzek.
Co było największym wyzwaniem architektonicznym?
Wyzwanie stanowiła próba odpowiedzenia na pytanie “jaką rolę pełni architekt w obliczu kryzysu klimatycznego?” oraz przeanalizowanie dylematu w kontekście planowania przestrzennego, projektowania zrównoważonego oraz architektury regeneracyjnej. Kolejnym krokiem była refleksja nad postulatami projektowymi, doborem materiałów i technologii wznoszenia obiektów budowlanych oraz realnym wpływem jaki mają one na środowisko przyrodnicze. Projekt postawił za zadanie odnalezienie lokalnego rozwiązania problemu globalnego ocieplenia i oszacowania jego skutków. Praca stara się sprawdzić, czy możliwe jest zaprojektowanie architektury korespondującej z rzeką i jej ekosystemem.
O autorce:
Pola Kopras, absolwentka Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej
Zanim obroniła dyplom magisterski na Politechnice Krakowskiej, studiowała na Politechnice Wrocławskiej, CEU San Pablo w Madrycie oraz Uniwersytecie Narodowym w Singapurze. Zdobywała doświadczenie w pracowniach architektonicznych takich jak EMBT Architects, Ensamble Studio, BXB studio, PORT Architekci, czy Ultra Architects. Odnosi się do tematu architektury regeneracyjnej, sięga po materiały ekologiczne i cyrkulacyjne. Za pośrednictwem architektury lokalnej porusza problematykę globalną, stara się wywołać w odbiorcach sentyment i skłonić do refleksji.
