Samoloty typu smart, inteligentne budynki, materiały zapamiętujące swój pierwotny kształt, samoreplikujące się mikroroboty, które mogą bez żadnego nadzoru ustawiać konstrukcje, zmieniające barwę powłoki malarskie czy nanosystemy – otaczający nas świat uległ znacznej przemianie od 1922 roku, kiedy przy produkcji nart zastosowano materiał typu smart po raz pierwszy.
Związki pomiędzy rozwiązaniami architektonicznymi a materiałami budowlanymi były stosunkowo proste aż do czasu rewolucji przemysłowej. Pierwotnie wybór materiałów miał charakter pragmatyczny – musiały one być dostępne i spełniać określone oczekiwania pod względem funkcji, formy oraz społecznego wydźwięku. Materiały budowlane nie miały jednolitego standardu, a wiedza o nich pochodziła z doświadczenia budowniczych i z obserwacji. Zwiększenie zainteresowania „materiałami inteligentnymi” nastąpiło stosunkowo niedawno, bo pod koniec XX wieku. Było ono efektem podwyższonych oczekiwań projektantów względem materiałów stosowanych w budownictwie.
