GŁOS KAPITUŁY

Młodzi studenci i architekci po raz siódmy stanęli przed trudnym wyzwaniem, aby umiejętnie połączyć swoją wiedzę zarówno inżynierską, jak też architektoniczną z właściwym zastosowaniem proponowanych rozwiązań materiałowych. Jak się z tego wywiązali?

I jak współczesny świat odbija się w ich pomysłach na przyszłość architektury? Przedstawiamy uczestników, laureatów i ogółem VII edycję Konkursu dla Młodych Architektów oczami członków Kapituły.

dr inż. arch. RAFAŁ BARYCZ
architekt
Biuro Architektoniczne Barycz i Saramowicz,
Wydział Architektury i Sztuk Pięknych
Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego

Jest to pionierskie przesłanie architektoniczne o dużej wadze społecznej.

Od trzydziestu lat mówi się o potrzebie rewitalizacji osiedli z wielkiej płyty, ale jak dotąd nic sensownego w tym zakresie nie zrobiono. Bezpretensjonalna kolorystyka budynków jest zastępowana czymś, co już nie tylko vox populi, ale i profesjonalne badania nad architekturą określają mianem pastelozy, zawłaszczana jest międzyblokowa przestrzeń wspólna. Nie jest to żadna rewitalizacja, lecz – redegradacja.

Paradoksalnie osiedla budowane uprzemysłowionymi metodami w czasach, gdy byliśmy biednym i niesuwerennym państwem, w wielu aspektach przewyższają współczesne owoce tzw. deweloperki. Są bowiem zaopatrzone w infrastrukturę społeczną i urządzenia użyteczności publicznej, posiadają przestrzenie otwarte będące przedłużeniem mieszkań, a ich autorzy zazwyczaj pamiętali o imperatywnym zadaniu architekta, jakim jest wprowadzenie słońca do lokali mieszkalnych.

 To, czego najbardziej potrzebują dziś budynki z wielkiej płyty, to polepszenie standardów i układów funkcjonalnych mieszkań, indywidualizacja architektury w aspekcie tożsamościowym, podniesienie wydajności energetycznej. Jak to zrobić?

Przestrzennej odpowiedzi na te arcyważne pytania spróbowała w swej pracy konkursowej udzielić Pani Anna Kaim. Do przekształcenia wybrała budynek zbudowany w systemie Wk-70, w którym wzniesiono 19,6% wszystkich domów z wielkiej płyty w Polsce. Projekt jest racjonalny, przemyślany, technicznie realny i estetyczny. Młoda Pasjonatka Architektury zaproponowała wyburzenie zewnętrznych ścian osłonowych oraz działowych, dobudowanie szkieletowej konstrukcji stalowej, którą zgodnie z aktualnymi tendencjami wypełniono prefabrykatami drewnianymi, a w konsekwencji przekształcenie i powiększenie planów mieszkań. Jest to pionierskie przesłanie architektoniczne o dużej wadze społecznej i dlatego słusznie zostało nagrodzone w imponującym wydarzeniu architektonicznym, jakim jest Konkurs dla Młodych Architektów.